Page 12 - Katechizm kl 8SP
P. 12

Miłość,
             2                    jej istota i wymagania











                                                                       „Jak kwiat potrzebuje słońca, by stać się
                                                                        kwiatem, tak człowiek potrzebuje miłości,
                                                                        by stać się człowiekiem”.
                                                                                                      (Phil Bosmans)











                                                                                 SŁOWA KLUCZE

                                                                         Miłość  — pragnienie dobra drugiej
                                                                         osoby; jedna z cnót Boskich.

                                                                         Sens życia  — to istota i cel ludzkiej
                                                                         egzystencji.





                                          Miłość nadaje sens ludzkiemu życiu, to ona czyni go wartościowym.
                        BÓG MÓWI


            „Jeden z faryzeuszów zaprosił Go do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął
            miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się,
            że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg
            Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała
            Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie:
            «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest
            grzesznicą». Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, mam ci coś powiedzieć». On rzekł: «Powiedz,
            Nauczycielu!» «Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów,
            a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go
            bardziej miłował?» Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował». On mu rzekł:
            «Słusznie osądziłeś». Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wsze-
            dłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami
            je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy
            nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczo-
            ne są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje».
            Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone». Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami
            do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?» On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię
            ocaliła, idź w pokoju!»” (Łk 7,36-50).


            Bóg jest miłosierny. Jego miłość do nas jest wielka i autentyczna. Dar przebaczenia powinien owocować
            miłością. Człowiek im bardziej doświadcza miłości Boga, tym głębiej potrafi kochać.
        10
   7   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17